Pies myśliwski

 

Na zdjęciu pies św. Huberta o imieniu Magnum - to pies naszych przyjaciół, oraz nasza Luna - alpejski gończy krótkonożny.

Pies ma uregulowaną rolę w łowiectwie, co bardzo silnie odzwierciedla się w języku łowieckim.

Ma stop, kufę, truflę, fafle, kłąb, słabiznę czy trąbę. Może donosić, głosić, bobrować. 

 Pies wykazuje różnorodny charakter. Mamy tu i bałamuta (ten, który gubi trop), i grabarza (pies zakopujący odnalezioną zwierzynę), i zabawcę (pies, który nie mogąc odnaleźć tropu, głosi w jednym miejscu). Mamy psa ciętego, ostrego, ułożonego itd. 

W XIX wieku wachlarz określeń charakteru psa był o wiele szerszy. Mówiono wówczas o chciwym psie (ten, który „ochotnie zwierza goni”), cofnym (który daje się łatwo odwołać), dowodnym (który na czele innych goni), czujnym (ten, który za zwierzem tropem dobrze goni), donośnym (kiedy ma głos mocniejszy od innych) i in.